Rozdział 9

Nuda, nuda, nuda… od piętnastu minut słuchamy przemowy pani dyrektor na temat: „Macie się integrować i zaprzyjaźniać z kolegami i koleżankami z sąsiedniej szkoły”. Ta oczywiście że będziemy, a zwłaszcza z tymi z 3g, a i to pewnie tylko chłopaki. Matko jak one wyglądają jakby się z pod latarni urwały. No może nie wszystkie np. Zuzka. Już w tamtym roku się z nią zakolegowałam, niby nie byłam na dyskotece, ale Rafii mnie z nią poznała.

- Jak myślisz pozwoli nam zatańczyć, czy będziemy jej słuchać  nieskończoność? – odezwał się jakiś miły głos za moimi plecami.

- Cześć Łukasz! Myślę że niestety nie będziemy mieć okazji do tańca. – odpowiedziałam nie odwracając się nawet.

Ledwo zdążyłam wypowiedzieć te słowa, a pani dyrektor skończyła swoją przemowę, życząc nam miłej zabawy.

- No patrz a jednak nam się uda. -  zaśmiał się do mnie. 

- To zależy od tego czy ja będę chciała ewentualnie z tobą zatańczyć. – powiedziałam poważnie ledwo powstrzymując śmiech.

- Nie no ty byś ze mną nie zatańczyła nie wierze… - udawał zdziwionego.

- To co da się pani zaprosić do tańca? – spróbował jeszcze raz z kamienną twarzą, co wywołało u mnie tylko kolejny napad śmiechu.

- O teraz kiedy mnie tak ładnie prosisz grzechem byłoby odmówić. – odrzekłam bez zastanowienia.

- Cieszę się. – jego powalający uśmiech po prosu wbił mnie w podłogę.

Tańczyliśmy niestety do wolnej piosenki <Leona lewis - Iris>. Rozmawia mi się z nim tak dobrze, nie czuję tego napięcia, które towarzyszyło mi zawsze kiedy tylko widziałam Harrego. Wydaję mi się żę nie czuję do niego tego „czegoś”. Pamiętam jak dawniej kiedy nasze mamy przyjaźniły się (mieliśmy wtedy może… 5 lat). Obiecaliśmy sobie że zawsze będziemy najlepszymi przyjaciółmi, zupełnie zapomniałam o tym jak blisko byliśmy dawniej. W sumie w szkole prawie nie rozmawialiśmy. Teraz to wszystko wróciło, ale ja nadal nie czuję do  niego niczego co dla mnie można nazwać miłością. Boję się tylko że on może to czuć. A ni się obejrzałam a ta przepiękna piosenka się skończyła.

- Dziękuję – powiedział tak cicho że prawie go nie usłyszałam.

- Łukasz chciałam z tobą porozmawiać. - powiedziałam idąc w stronę ławki na której siedziały przyjaciółki.

- Przecież rozmawiamy. – mówiąc to usiadł obok Akemi a ja koło niego.

- Chodzi mi o taka rozmowę, w której ja nie będę musiała krzyczeć. – zaśmiałam się mimo woli.

- Chodź na górę do którejś klasy tam powinno być trochę ciszej.

Powoli poszliśmy na górę, a potem do najbliższej klasy. Robili tak wszyscy, którzy chcieli mieć choć trochę spokoju lub migali się od tańczenia. Więc nie da się ukryć że zdziwiłam się widząc że ta klasa była pusta.

- Wiesz tak właściwie to ja tez chciałem z tobą porozmawiać. – wybąknął cicho.

- To może ty zaczniesz, bo ja jestem kompletnie nie przygotowana, muszę ułożyć w głowie jakąś mowę. – powiedziałam szybko korzystając z okazji do namysłu.

- No to mówię… Chodzi o to że zawsze byliśmy przyjaciółmi nie chce tego niszczyć i nie chcę żebyś błędnie myślała że czuję do ciebie coś więcej, ta przyjaźń jest dla mnie naprawdę ważna. – Te wszystkie słowa wypłynęły z jego ust niemal na jednym oddechu.

Zupełnie mnie zatkało może my naprawdę jesteśmy genialnymi przyjaciółmi, przecież właśnie miałam mu powiedzieć dokładnie to samo. Przypadek?

-Hm… możesz mi nie uwierzyć ale właśnie maiłam powiedzieć ci dokładnie to samo my chyba naprawdę jesteśmy idealnymi przyjaciółmi. – powiedziałam przytulając go. – Cieszę się żę cie mam.

- Ja też naprawdę… - odpowiedział odwzajemniając uścisk.

- To co idziemy się bawić niemal krzyknęłam.

Przyjaciel w odpowiedzi tylko pociągnął mnie za rękę w stronę sali gimnastycznej.

Czuję się dziwnie siedząc teraz na ławce i spoglądając na moja dawną „miłość”. Tka bardzo chciałbym móc już o nim nie myśleć. Męczy mnie to że kiedy spotykam się z przyjaciółmi, siedzę na lekcji lub po prostu jestem zajęta jest okej, ale gdy tylko zostaję sama, widzę go w szkole… wszystko wraca jak rzucony gdzieś dawno bumerang który miał nie wracać już nigdy więcej. Jego kłamstwo było okropne, wiem więc dlaczego ciągle czuję to „coś”? Teraz już wiem o czym są te wszystkie obrazki na Bestach które tak często widzę pod tytułem: „Przestać kochać jest może i łatwo, ale zapomnieć jest o wiele trudniej.”

- Elwira… - zaczął nieśmiało Łukasz. – mogę poprosić Akemi do tańca?

- No pewnie że tak! Dlaczego jeszcze się mnie o to pytasz? – zapytałam zdziwiona słowami bruneta.

- Wiesz bo ja nie wiem jak… To znaczy wiem ale myślisz że ona się zgodzi? – zapytał tym razem on.

- Oczywiście że tak, tylko podejdź dopiero na początek następnej piosenki wtedy będziecie mogli dłużej potańczyć. - czasem gdy im pomagam to czuję się naprawdę jak wykwalifikowany psycholog.

- Jesteś kochana Elwira, trzymaj za mnie kciuki. – zaśmiał się nerwowo.

Cudnie ja zawsze zostaję bez chłopaka… Co ja zrobię jeśli Hikaru też sobie kogoś znajdzie? Będę sobie siedzieć między dwoma szczęśliwymi parami smutna… Oczywiście życzę im jak najwięcej szczęścia i miłości pytanie tylko: Dlaczego ja ich wszystkich OSTRASZAM???

- Nad czym tak myślisz? – jakiś głos przywrócił mnie do porządku. Okazało się to Hikaru przygląda mi się od dłuższego czasu.

- O tym że chyba tylko my nie możemy znaleźć sobie chłopaków. – odparłam zanim zdążyłam pomyśleć o jakimś kłamstwie.

- Aha… myślałam że o niczym. Słyszałaś że do 3g. maja dojść jacyś bliźniacy?

- Żartujesz prawda? – zapytałam z nutka nadziei w głosie.

- Nie! Ale dlaczego się nie cieszysz może w końcu znajdzie się ktoś kogo nie odstraszamy… Danka to ma szczęście już sobie kogoś znalazła…

- Tylko wiesz… może jeszcze nie zauważyłaś ale ni specjalnie mam szczęście do bliźniąt i to żadnych. – podkreśliłam,  a niebiesko włosa zrobiła minę jakby zaraz miała pęknąć ze śmiechu.

- Elwira od kiedy ty nie lubisz bliźniaków, dawniej o ile dobrze pamiętam ich uwielbiałaś. – spytała niedowierzając.  ikaru Hikaru           WEEEDCDHK,MMMMMMMMMMMMMMM

- Od niedawna. – odpowiedziałam… smutna, ale i szczęśliwa.

Ta… znów to samo ostatnio moje myśli ciągle się kłócą i bardzo szybko przechodzę od rozpaczy do euforii szczęścia.

Reszta dyskoteki minęła nawet spokojnie no może nie licząc faktu że nie mogłam oderwać oczu od Harrego… Nie mam pojęcia co zrobić aby zabić te myśli.

***_______________***

Cześć sorry za moje braki na blogu ale to dlatego ze teraz przygotowuję się do testu po szóstej klasie J Mam do was pytanie czy chcecie aby w życiu Elwiry pojawił się jakiś mały dramat? I zapraszam na mojego aska: <niuta777>