Rozdział 17

Siedzieliśmy w aucie od dwudziestu minut, a ja myślałam że zwariuje. Gdyby chociaż ktoś kręcił się koło tego domu miałabym pretekst do tego żeby do nich zadzwonić i sprawdzić czy żyją… Na moje nieszczęście naprawdę coś zaczęło się dziać bliska szaleństwa zobaczyłam w oknie coś czerwono-żółtego.

-Czy to OGIEŃ?! – wydarłam się nagle sama nie wiem czemu. Ale reakcja Damiana była natychmiastowa popatrzył tylko przez okno i wybiegł w stronę rudery, ogień to jedyne co mogło zabić wampira...

-  Elwira biegniesz ze mną czy nie?! – krzyknął kiedy ja jeszcze oszołomiona siedziałam i wpatrywałam się w blado czerwone płomienie.

Jak poparzona wypadłam z auta i poległam przy okazji prawie łamiąc sobie nogi, gdybym trochę uważniej ćwiczyła na WF-ie  to może teraz nie miałabym takich problemów.  Potykając się o własne nogi, zrównałam się z Damianem. Chłopak wziął mnie za rękę i pociągnął za sobą przez co dobiegliśmy znacznie szybciej. Stanęłam jak wryta patrząc przed siebie na buchający gorącem ogień. Moje wahanie trwało najwyżej dwie sekundy.  Dłużej nie myśląc wbiegłam do budynku, kiedy tylko przekroczyłam próg usłyszałam dochodzący z góry okropny łomot. Ogień był na razie tylko w kuchni po mojej prawej stronie, a schody przede mną. Rzuciłam się histerycznym biegiem w górę, nie myślałam o tym co mnie tam czeka, nie myślałam nawet o tym że pokój do, którego właśnie miałam wbiegnąć był pełen krwiożerczych bestii. Otworzyłam ostro drzwi a to co zobaczyłam przyprawiło mnie o nagłe mdłości.

Pomieszczenie, w którym stałam przepełniała cuchnąca woń zaschniętej krwi i czegoś no tak zapach róży i jabłek i… lawendy. To pomieszanie mogłoby się wydawać ohydne, ale nie… zapach ten przyciągał jak nic innego. Spojrzałam przyciągnięta przez jakiś dźwięk w róg pokoju. Nie! To niemożliwe!

-Akemi to ty! – krzyknęłam i udałam się w stronę przyjaciółki.

-Elwira jesteś… -zaczęła głosem który nie był nawet słaby a słabiutki. – Nie zostawiłaś mnie…

Była cała Oblepiona zeschłą krwią ale ja tylko wzięłam ją pod ramię i zaczęłam kierować się w stronę wyjścia  niestety na schodach zobaczyłam naszą wspólną przyjaciółkę, ale to nie była moja Hikaru wyraźnie widziałam obłęd błąkający się po jej ciemnych od głodu oczach.

- Idźcie stąd szybko. – zdołała wykrztusić… No tak wstrzymywała powietrze.

Kiedy poczułam świeże powietrze przewróciłam się na plecy i starałam się oddychać miarowo. Nie bardzo mi to wychodziła widocznie dym z domu zbyt bardzo podrażniła moje płuca. Nagle zobaczyłam że z wspomnianego wcześniej mieszkania wychodzi David tak jak ja zaciągnął się zbawczym tlenem, jednak zaraz tego pożałował. Widocznie wszędzie unosił się zapach krwi Akemi. Odruchowo, ciągle leżąc na plecach, przyciągnęłam przyjaciółkę do siebie.

- Spokojnie Elwira , jestem bardziej przyzwyczajony do krwi niż Hikaru nic nie zrobię Akemi. – powiedział spokojnym tonem a ja lekko rozluźniłam uścisk. – wiesz gdyby nie ty nigdy by nam się nie udało zauważyłaś ogień a my tak pochłonęliśmy się walką w piwnicy ze go nie zauważyliśmy.

Nagle z drzwi wyszła, a raczej wybiegła w swoim wampirzym tempie Hikaru przytrzymując delikatnie, jak gdyby był z porcelany, Damiana. Uśmiechnął się do mnie i przytulił mnie a następnie Akemi mocno do siebie.

- Udało się nam, udało się nam razem… - wyszeptał zapewne z powodu wypełnionych dymem płuc.

Miał racje udało nam się i to wspólnymi siłami. Tym razem nie było podziałów na dobro czy zło, ale jedno było pewne skoro te… istoty znały prawdę o babce Akemi znali ją też inni.